Wioska wiatru i podcieni. Magiczne miejsce kryje się na Wysoczyźnie Elbląskiej

Łęcze to wieś położona na obszarze Parku Krajobrazowego Wysoczyzny Elbląskiej, między Elblągiem a Tolkmickiem. Jedna z najstarszych i najciekawszych wsi powiatu elbląskiego od wieków pobudza wyobraźnię i zachwyca wędrowców, archeologów i krajoznawców.

Łęcze to jedna z najstarszych wsi Wysoczyzny Elbląskiej

Historię tego miejsca w ciekawy sposób opisał Park Krajobrazowy Wysoczyzny Elbląskiej. Jak informuje, pierwsze ślady osadnictwa w Łęczu pochodzą z wczesnej epoki żelaza. Podczas badań archeologicznych odkryto tu wiele śladów osadniczych, cmentarzysk i wałów obronnych. Wiodącymi odkrywcami tych terenów byli archeolodzy-pasjonaci zrzeszeni w Elbląskim Towarzystwie Starożytności. Do dzisiaj możemy zobaczyć ślady ich działalności. To m.in. grodzisko zwane kiedyś "świętym miejscem" lub "Grodziskiem Łęcze". Zachowały się tam pozostałości wałów, zlokalizowany jest tam również pamiątkowy głaz z 1935 roku, który upamiętnia prace archeologa Roberta Dorra. Grodzisko położone jest około 700 metrów od wsi. Dojście do niego jest dość łatwe. Od zachodniego krańca wsi, w kierunku północnym, z lekkim odchyleniem na zachód, prowadzi oznakowany szlak turystyki pieszej.

Dlaczego Łęcze nazywane jest wioską wiatru i podcieni?

W 1830 roku w Łęczu przeprowadzono separację gruntów rolnych. Miało to bezpośredni wpływ na krajobraz i układ zabudowy wsi. Na przełomie XIX i XX w. rozpoczęto budowę murowanych domów podcieniowych. W 1925 roku znajdowało się ich aż czternaście. Do dziś zachowało się jedynie kilka. To sprawiło, że Łęcze nazywane jest wioską podcieni. Ale nie tylko. Niektórzy nazywają je także wioską wiatru. Wszystko za sprawą wiejących tu silnych wiatrów oraz pozostałości po zabytkowym wiatraku górującym nad wsią na wysokości prawie 150 m n.p.m.