Weekend na Mazurach? Koniecznie zobacz tę wieś! To nie tylko jezioro, ale i historia

• Rydzewo, malownicza wieś na Mazurach, leży nad Jeziorem Bocznym, stanowiącym odnogę Niegocina.
• Miejscowość, założona w 1526 roku, może poszczycić się bogatą historią, w tym monumentalnym kościołem z XVI wieku.
• Pomimo zniszczeń wojennych i prób germanizacji, Rydzewo zachowało swoją tożsamość i wiele cennych zabytków.
• Odkryj, jakie tajemnice kryje ta urokliwa mazurska wieś, pełna historii i pięknych krajobrazów.

Rydzewo leży nad malowniczym jeziorem. Pamięta XVI wiek

Rydzewo to niewielka miejscowość na Mazurach, a dokładnie w gminie Miłki (powiat giżycki), która może poszczycić się malowniczym krajobrazem. Leży na popularnym turystycznie szlaku Giżycko-Mikołajki. Wieś posiada bazę noclegową i gastronomiczną, a to za sprawą położenia nad urokliwym Jeziorem Bocznym, stanowiącym odnogę Niegocina. Działa tam kilka przystani jachtowych, są też hotele i pensjonaty. Walory przyrodnicze sprawiają, że wielu turystów z Polski wybiera Rydzewo na miejsce letniego odpoczynku.

Terytoria, na których znajduje się wieś w średniowieczu znajdowały się na terenie zasiedlonym przez plemię Galindów, którzy w pobliżu zbudowali grodzisko w Staświnach. Miejscowość została założona w 1526 r. przez Pawła i Stanisława Rydzewskich, lokowana w 1552 r., ponownie lokowana w 1571 r.

W Rydzewie zwiedzać można monumentalny kościół z 1591 roku

Według spisu sporządzonego w 1625 r., w Rydzewie mieszkała wyłącznie ludność polska. We wsi około 1695 r. urodził się ks. Michał Pilchowski, polski duszpasterz i wydawca pism religijnych w Królewcu. W 1710 r. epidemia dżumy zabiła 479 osób.

W 1875 na 3136 parafian było 2836 Polaków, w 1897 95 proc. dzieci rozpoczynających naukę znało tylko język polski. Miejscowość zniszczona zniszczona w czasie pierwszej wojny światowej, później odbudowana. Mimo usilnej germanizacji władze zalecały, aby miejscowym proboszczem był mężczyzna władający „językiem mazurskim”. W Rydzewie stoi monumentalny kościół pw. św. Andrzeja Boboli wybudowany w latach 1579-1591 w stylu gotyckim, a a w latach 1772–1773 przebudowano go w duchu baroku, dodając barokową wieżę. Do 1945 r. była to świątynia protestancka (parafia ewangelicka powstała we wsi 17 listopada 1579 r.). Następnie została przejęta przez katolików i wyremontowana w 1961 r. Wtedy oddzielono ambonę od ołtarza. Do elementów zabytkowych świątyni należą:

• wieża zbudowana w 1772 r.,
• cenne wyposażenie renesansowe, na które składa się ołtarz główny z początku XVII w z późnogotycką rzeźbą św. Anny Samotrzeć (z około 1520 r.), ambona i loża kolatorska,
• epitafium zmarłej na dżumę rodziny miejscowego pastora Jana Sartoriusa, które obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie,
• zabytkowe drzwi z XVII w. prowadzące do bocznej kruchty i zakrystii kościoła. Zrobione z drewna, grubo rżnięte w ornamenty roślinne i napisy łacińskie.

Jednak to nie jedyny zabytek w tej miejscowości. Warto jeszcze zobaczyć cmentarz przykościelny z neoklasycystyczną kaplicą oraz ryglową gospodę z połowy XIX w. z zabytkowym wyposażeniem i ludowymi rzeźbami.