Spis treści
- Puszcza Romincka – unikatowy las Warmii i Mazur
- Dlaczego Puszcza Romincka nazywana jest "polską tajgą"?
- Ciekawostka historyczna i atrakcje turystyczne w Puszczy Rominckiej
Puszcza Romincka – unikatowy las Warmii i Mazur
Województwo warmińsko-mazurskie to prawdziwy raj dla miłośników przyrody. Znajdują się tu ponad 3 tysiące jezior, czyniąc ten region niezwykle atrakcyjnym dla turystów i żeglarzy. Jednak nie tylko akweny przyciągają odwiedzających – prawie jedna trzecia powierzchni województwa pokryta jest lasami. Jednym z najcenniejszych i najbardziej unikatowych jest Puszcza Romincka, nazywana "polską tajgą". Ten rozległy kompleks leśny zajmuje łącznie około 38 tys. hektarów, z czego ok. 15,5 tys. ha znajduje się w północno-wschodniej Polsce, a reszta na terenie obwodu królewieckiego w Rosji.
Dlaczego Puszcza Romincka nazywana jest "polską tajgą"?
Wyjątkowy charakter Puszczy Rominckiej wynika z panujących tu warunków klimatycznych. Położenie na północnych krańcach Polski oraz wysokość nad poziomem morza sięgająca niemal 300 m powodują, że klimat jest tu wyjątkowo surowy. Notuje się tu najniższe temperatury na polskim niżu, lato szybko ustępuje miejsca jesieni, a zima jest długa i mroźna.
– Specyficzne warunki panujące w tym zakątku Polski, wynikające między innymi z położenia w zasięgu ostatniego zlodowacenia i surowego klimatu o cechach kontynentalnych sprawiły, że puszcza, która porasta te tereny, jest tak wyjątkowa. W jej krajobrazie przeplatają się wzgórza kemowe i morenowe, równiny sandrowe oraz liczne zagłębienia wytopiskowe i doliny niewielkich rzek o podgórskim charakterze – informuje Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej.
Urozmaicona rzeźba terenu przekłada się z kolei na dużą różnorodność występujących tu siedlisk i zespołów leśnych, z których niektóre wykazują cechy typowe dla tajgi.
– Flora puszczy cechuje się dużym udziałem gatunków borealnych i górskich. Na szczególną uwagę zasługują relikty glacjalne, czyli gatunki, które przybyły tu w epoce zlodowaceń i na dogodnych siedliskach przetrwały do dziś. Należą do nich np. rosnąca na torfowiskach i w borach bagiennych malina moroszka i wielosił błękitny, porastający wilgotne puszczańskie łąki. Północny charakter mają też występujące tu zbiorowiska leśne. W Puszczy Rominckiej występuje subborealna odmiana grądu subkontynentalnego, w której, oprócz typowych gatunków grądowych, tj. dębu, lipy, grabu i klonu, drzewostan buduje także świerk. To jedno z niewielu miejsc w Polsce, gdzie można zobaczyć borealną świerczynę na torfie. To rzadkie zbiorowisko, przypominające bory świerkowe strefy tajgi, występuje tylko w puszczach północno-wschodniej części kraju. Drzewostan, który jest zazwyczaj silnie zwarty i charakteryzuje się wielopiętrową strukturą, tworzy głównie świerk pospolity. Dno lasu jest silnie zacienione, w warstwie zielnej przeważają widłaki i krzewinki borówek, a w bujnie rozwiniętej warstwie mszystej dominują mchy torfowe – podaje park.
Północny charakter puszczy znajduje też odzwierciedlenie w miejscowej faunie. Sporo jest w niej gatunków borealno-górskich, takich jak najmniejsza sowa Europy sóweczka, czy sichrawa górska -chrząszcz z rodziny kózkowatych. Ciekawym gatunkiem jest też mroczek pozłocisty, zimnolubny czy borealno-górski nietoperz. Poza tym można spotkać tu wszystkie polskie gatunki zwierzyny łownej takie jak m.in. żubr, łoś, jeleń, wydra, jenot czy ryś.
Ciekawostka historyczna i atrakcje turystyczne w Puszczy Rominckiej
Ciekawostką jest, że w XIX i początkach XX wieku puszcza była ulubionym terenem łowieckim cesarza niemieckiego Wilhelma II. Do dziś po jego łowach zachowało się czternaście kamieni pamiątkowych rozsianych po puszczy, z czego osiem znajduje się na terenie Polski.
Ciekawymi atrakcjami są także monumentalne wiadukty w Botkunach, Kiepojciach i Stańczykach, które dawniej były częścią linii kolejowej. Poza tym w Stańczykach znajduje się drewniana wieża widokowa, z której można podziwiać puszczę.
